Oczywistość jest jak milczenie, jak nieoczekiwana zmiana światła, lekkie przesunięcie szczegółu, które nagle ukazuje to, co istniało przed oczyma, a jednak pozostawało niewidoczne. I wtedy wszystko staje się jasne. Oczywistość to po prostu sens, nagłe stwierdzenie, że „król jest nagi”.

Oczywistość drażni i dlatego jedynie ręka niewinna i czysta może ją ukazać, unosząc zasłonę pozorów. Drażni, gdyż nie można jej zinterpretować, jest jednocześnie sensem i obrazem, nie pozwala na wykręty. Oczywistość jest zawsze bezpośrednia, a jej język, naznaczony skrajną przejrzystością, dosadny. Oczywistość jest nieprzyzwoita, przeraża, zatyka oddech, wyzwala oczyszczający śmiech.

Zapata to oczywistość. Nie opisuje rzeczy ani tym bardziej idei rzeczy. Zapata ucina uczone rozmowy po wyjściu z wernisaży, podczas których omawia się esencję ukrytego przesłania. Zapada pokazuje, odsłania to, co istnieje między rzeczami, przedmiotami, istotami, co je łączy i czyni np. z prezerwatywy niezbity dowód cywilizacji.

Siłą obrazów Zapaty jest ukazywanie prawdy. Europa nie znosi prawdy, woli od niej niezachwianą pewność i telewizję. Wierzy w dobroczynną i konieczną naturę praw ekonomicznych i myśli, że jeśli świat ma się źle to dlatego, że nie nauczył się lekcji. Europa prowadzi wojnę, ale o tym nie wie. Niczemu nie jest winna i nic nie pojmuje. Zresztą, czy rozumna Europa może być brutalna? Dlatego trzeba być mieszkańcem Ameryki Łacińskiej, żeby ujrzeć rzeczy tak, jak je widzi Zapata.

                                                                  G.S.